Chồng tôi lạnh nhạt bao nhiêu thì anh lại ấm áp và quan tâm bao nhiêu. Nhưng càng ôm anh ta, lòng tôi không hề vơi bớt nỗi cô đơn.
Nhưng dù tôi có đuổi anh đi, anh vẫn ở lại. Hơn ai hết, tôi biết anh ở lại chỉ vì trách nhiệm của một người đàn ông. Để ngày qua ngày, bên cạnh tôi chỉ còn người đàn ông tàn tạ, còm cõi với nỗi ân hận, nhu nhược với tội lỗi của chính mình.
Chị mặc kệ anh chìm đắm vào mối tình ngọt ngào với cô sinh viên kia một thời gian. Để anh hưởng thụ dư vị của cuộc đời một chút rồi chị sẽ khiến anh trở về trong hối hận.
Chồng chị đang bù đầu với việc kinh doanh càng đi vào đường cùng lại bị một vố đau từ người vợ tưởng chừng hiền lành, biết điều suốt bao năm. Chồng chị như phát điên, chị chỉ cười rồi lạnh giọng...
Trong khi tiền mua thuốc cho vợ thì Thành liên mồm kêu tốn kém không có nhưng tiền bao gái thì anh lúc nào cũng đầy 1 túi.
Một lần đi ăn uống cùng đồng nghiệp, mọi người quyết định kéo đến một quán “đèn mờ”. Trong lúc có men say, lại bị người khách khích bác, tôi không từ chối nữa, đi “chơi” cùng đồng nghiệp.
Trong căn nhà lạnh lẽo chỉ còn mình Yến cô quạnh còn chồng cô thì đi ở với bồ không chịu về. Mà kể cả có về thì Đăng cũng chẳng thèm quan tâm đến sự sống chết của vợ mình.