Osin mời ông vào nhà nghỉ chân, ông lê từng bước mệt mỏi vào nhà. Ông không cầm được nước mắt mà vỡ òa trong đau đớn khi thấy cảnh này.
Ông Thiện gục khóc tại chỗ, những người hàng xóm không khỏi xót xa. Thì ra bất lâu nay đứa con gái mà ông yêu thương nhất lại phải sống một cuộc sống đau khổ như vầy.
Vượt chặng đường xa xôi, cuối cùng, ông Thiện cũng tìm được nhà của vợ chồng Xuân. Ông hớn hở bấm chuông cửa, osin trong nhà ra mở.
Từ ngày theo chồng được hơn nửa năm, Xuân quên luôn những lời hứa với ba, cô không về nhà thường xuyên. Ngày nào, ông Thiện cũng điện thoại hỏi thăm, cô chỉ nói công việc của chồng bận rộn không có thời gian để về quê.
Nhớ con cũng chỉ gọi được vài cuộc điện thoại quanh năm chỉ biết nhớ con gái mòn mỏi. Rồi vì nhớ con quá, người mẹ nghèo mới ra bưu điện gửi cho con gái một vài chiếc bánh rán, vài quả trứng luộc mà ngày bé cô ở nhà thích ăn nhất cùng với một bức thư.